Precies 1 maand van huis en nog 1 maand te gaan!

Selamat Pagi! oftewel: goeiemorgen!

Nu ik precies vandaag één maand op reis ben en nog één maand te gaan heb, vond ik het wel weer eens tijd worden voor een verhaal over hoe ik het hier allemaal heb en wat ik allemaal doe.

Mijn laatste verhaal ben ik geeindigd met het bezoek aan de Tanah Lot en de boodschap dat ik aan de slag zou gaan met mijn taartenproject op de stichting. Dus, op naar de supermarkt met mijn Nederlandse boodschappenlijstje, wat nogal een dagtaak bleek te zijn: producten zijn hier niet te verkrijgen, of worden totaal anders genoemd of liggen op plekken in de winkel waar je het totaal niet verwacht. Zo'n paar uur verder en 2 miljoen Roepia lichter had ik dan alle benodigdheden voor 2 taarten en ananas macarons. Een beetje een dure grap voor Indonesische begrippen. Dit kwam vooral door het feit dat er chocola in moest, wat hier schijnbaar erg duur is. Nou goed, toch maar snel aan de slag in de keuken. Aller eerst wilde Lisanne en ik graag zelf de taart gaan maken, zodat we het recept konden uitproberen met onze nieuwe Indonesische producten maar aangezien de leerkrachten zo enthousiast waren, werd ons gelijk alles uit handen genomen en gingen ze zelf met mijn Engels vertaalde recept aan de slag. Super leuk om te zien!
Helaas was de gebruiksaanwijzing van de gekochte oven niet helemaal duidelijk waardoor de eerste taart mislukte.
De volgende dag dan maar poging twee! Helaas begaf toen om de haverklap de elektriciteit het, waardoor steeds alle stoppen doorsloegen en ik mezelf ongeveer een uur heb vermaakt met het regelen van de electriciteit en het opnieuw aanzetten van de oven. Doordat de oven steeds uitsloeg kwam de taart niet helemaal tot z'n recht, maar lekker was hij wel! Dat vond ook een zekere andere anonieme leerling, die stiekem, tijdens het afkoelen van de taart en de 5 minuten dat ik eventjes weg was, een behoorlijke hap van de taart had genomen. Maar dit mocht de pret niet drukken! Samen met één van de tieners hebben we het fruit gesneden en de slagroom geklopt en daarmee de taart versierd. Super trots was ze en iedereen heeft lekker zitten genieten! (Zie foto's op facebook!)
Tot zover mijn taarten verhaal tot nu toe, aangezien de school afgelopen week tot en met morgen gesloten is. Vanaf woensdag weer volop aan de slag en ga ik naast de taart ook ananas macarons en zandkoekjes bakken. Fingers crossed dat de elektriciteit me dit keer niet in de steek laat!

Afgelopen week dus vrij geweest van het werken op de school. We hebben deze week dan ook goed benut om allerlei dingen in Ubud en omgeving te bekijken. Op m'n scooter dan ook al half Bali door gecrosst naar onder andere Tirta Empul, een tempel met heilig water, waar ik me dan ook graag even in wilde wassen. We lieten ons daar mee naar toe nemen door Koming, een Balinees meisje die werkt in de Warung van Sjakitarius. De weg naar de tempel toe was adembenemend mooi. Zeker een aanrader voor iedereen die nog naar Bali toe gaat, huur een scooter en ga op pad. Je komt de mooiste dingen tegen. Ik probeer er nog een filmpje van te plaatsen op facebook.
Verder deze week een aantal keer op het strand van Sanur gelegen, natuurlijk nog meer tempels bezocht en onze scooter ingeruild voor een mountainbike. Sportief als we zijn gaven Lisanne en ik ons namelijk op voor een fietstocht vanaf de vulkaan naar beneden, waar we zouden genieten van de mooiste uitzichten en ontbijt en lunch. Ehmmm, nou, dat was dus niet helemaal waar. S'morgens opgepikt door onze "gids", die na 5 minuten de auto uitstapte en er een nieuwe, niet Engels sprekende, chauffeur/gids in de auto kwam zitten. Samen met een ander Nederlands stel aller eerst gestopt bij de zoveelste koffieplantage. Hier eventjes een aantal koffietjes geproeft voordat we aan onze fietstocht konden beginnen. Maar helaas, op de parkeerplaats van de koffieplantage bleken we in de steek te zijn gelaten door ons reisgezelschap EN gids/taxichauffeur. Lichtelijk in paniek heb ik de andere mannen die op de parkeerplaats niks aan het doen waren, duidelijk gemaakt dat er NU iemand moest komen die ons op zou halen en naar die beloofde vulkaan zou brengen, waarna we op de fiets naar beneden konden gaan. Ondertussen waren we 30 minuten verder en nog steeds niemand die ons mee nam, en die oude mannetjes maar lachen. Al goed, uiteindelijk kwam onze oude taxichauffeur weer terug rijden en nam ons mee de berg op waar ik hem duidelijk maakte dat hij absoluut niet meer weg mocht gaan zonder dat we zeker wisten dat er een andere gids was die ons mee die berg weer af nam. Ik geloof dat dit nu wel duidelijk was dus bleef hij braaf zitten wachten. Uitgestapt boven op de berg waren we opzoek naar de vulkaan, die geen vulkaan bleek te zijn maar het uitzicht was wel heel erg mooi!
Vanuit daar uiteindelijk op een mountainbike (in Nederland zou die al lang bij het oudijzer zijn gezet) de berg af, bleek na een half uur dat mijn ketting er al die tijd al af lag. Volgens de gids had ik hem toch niet nodig voorlopig, want we gingen alleen maar heel hard naar beneden en daarvoor heb je immers alleen je remmen nodig. Oké dan.. Na ongeveer 40 minuten vroeg ik de gids hoe lang de weg was naar het eindpunt waarop hij dood leuk antwoordde: 40 kilometer. UH WAT?! 40 kilometer?! Dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk, gelukkig sloten we later bij een andere groep aan die ook weinig behoefte had aan 40 kilometer fietsen en besloot onze gids na 22 km te eindigen waarna we allemaal met de auto naar de uiteindelijke lunch plek werden gebracht. Lisanne en ik waren totaal gesloopt en ik concludeere aan het eind van de dag dat ik de komende weken in ieder geval weer alles op m'n vertrouwde scootertje zal doen.

Zaterdag zijn we met alle vrijwilligers naar de Paralympics van Bali geweest, waar een aantal van onze tieners aan mee deden. Echt ontzettend leuk dat deze dag voor kinderen en jongeren met een beperking werd georganiseerd. Beetje jammer, maar stiekem ook wel grappig, dat de organisatie hier niet helemaal mee om wist te gaan. Bij het eerste onderdeel, zwemmen, was de scheids namelijk niet helemaal op de hoogte van de berperkingen van zijn deelnemers en telde hij voor de start af, terwijl de kinderen doof waren. Alle kinderen bleven dan ook na het startsein op de kant staan. Onze Oki en Aju vielen in de prijzen, brons en goud! Super knap natuurlijk!

Gisteren zijn Lisanne, Annemarie en ik naar Uluwatu gereden, een stadje helemaal in het zuiden van Bali waar ook de oudste tempel van Bali te zien is. Ook deze tempel werd bewoond door apen, die nogal agressief waren. Niks leuke apen zoals wij ze kennen in de apenheul, hier in Indonesië, deze apen zijn er op getraind spullen van mensen af te pakken, die je blijkbaar daarna weer kunt terug kopen. We waren dan ook al bij de ingang aardig in shock toen voor onze neus een kleine chineese peuter werd getackeld door een aap en daarna werd beroofd van zijn crocks. Arm kind. Ook deze tempel was natuurlijk weer super mooi, gebouwd op een rotsmuur aan zee.
Daarna doorgereden naar Jimbaran waar we aan het strand hebben gelegen, de zonsondergang hebben gezien en gegeten op de vismarkt. Lekker!!

Woensdag gaat de school weer beginnen en blijf ik daar werken tot 5 augustus. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen en op 7 augustus vertrek ik uit Ubud op weg naar Lovina (het Noorden van Bali) en eindig ik mijn Bali avontuur op Nusa Lembongan, een witte stranden & blauwe zee eilandje in het Zuid-Oosten van Bali. Op 13 augustus vlieg ik dan vanaf Denpasar naar Singapore waar al weer mijn laatste 2 weken in gaan.

De foto's plaats ik vandaag of morgen allemaal weer op facebook zodat jullie ook een beeld krijgen van al het moois hier.

xxxx